آستان وصال (جامع ترین سایت علوم مداحی کشور)

مطالب بیشتر

شاعر : حسن لطفی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید نـالـه بـرای کـشتـۀ دیـوار و در کـشید

او بود و خاک حجره و یک نالۀ ضعیف آری نـفـس نفس زدنش تا سحـر کشید

یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود گـاه سـحـر به جانب جـانـانه پَـر کشید

در انـــتــظــار آمــدن مـــیـــوۀ دلـــش پا را به سـوی قبله چنان محتضر کشید

سینه زنان دریـده گـریبان پـسـر رسیـد دسـتی به روی مـاه کـبـود پـدر کـشید

شمس الشموس روی زمین اوفتاده بود فـریـاد ای پدر ز دل خـود قـمـر کشید

آه از دمی که زینب کبرای غـم نصیب آمــد تـن امـام زمـانـش بـه بـر کـشـید

با دست زخم خـورده خود دختر عـلی تـیـر شکـسته از تن اربـاب در کـشید

گل مـانده بود در وسط تـیغ و نـیـزه ها آمد ز پـای سـاقـه یـاسش تـبــر کـشید

: امتیاز

شاعر : محمد فردوسی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

از بس شـبـیه مـادرش افـتـاد بر زمین در انتهـای کوچه سـرش را گرفته بود

تا رو به روی حجره خمیده خمیده رفت از درد بی امان، کـمرش را گرفته بود

چـشـم انتـظـار دیـدن روی جـواد بـود خـیـلی بـهـانـۀ پـسـرش را گـرفـته بود

بر روی خاک بود که پیچید بر خودش آثــار تشنگی، جــگـرش را گرفته بود

افـتـاد یـاد جـدّ غـریـبی که خـواهـرش در بـین قـتـلگـه خـبـرش را گرفته بود

دیگـر تـوان دیـدن اهـل حـرم نـداشت ازبس که نیزه دور و برش را گرفته بود

وقتی که شـمـر آمد و کـارش تمام شد خلخال دخـتـری نظـرش را گرفته بود

: امتیاز

اشعار

	کاربری جاری : مهمان خوش آمدید